1 kilo Borsten

Vandaag 5  jaar geleden heb ik een borstverkleining gehad. Een beste operatie die 2 uur duurt met een plastische chirurg aan beide zijden met 6 weken herstel (als je geluk hebt) Ik doneerde een ruime kilo aan overtollige borsten aan de wetenschap. Mijn belachelijk grote tepelhoven met een doorsnede van 10,5 en 11,5 cm werden heel keurig klein gemaakt en ook mijn tepels die nooit echt tepels waren zijn erg mooi gereconstrueerd tot echte mooie tepeltjes. Ik omschrijf het - voor het beeld - dat ik eerst pannekoeken had, en nu poffertjes ;-)
Reden voor taart, cadeautjes, een blog-vlog speciaal over Tieten, foto's om te vergelijken en een liedje :) (Dankjewel Kinderen voor Kinderen!!!) 

                                        

Tietentaart voor de Boobie Birthday! 

Mocht je deze taart nou ook willen maken, hier de link met het recept (wel in het Engels)

https://prettypies.com/recipe/blueberry-lime-cheesecake-vegangfpaleo/

                                

Even wat beeldscherm bewijs van voor en na 

Deze foto is gemaakt door mijn broer ergens in 2009 of 2010. De jurk is geleend en was veel te klein, maar niemand kon zien dat de rits van achter niet dicht kon, dus so what :)
Ik wilde ook een keer MOOI op de foto.

Want die borsten van mij, die hingen zó enorm. Dit verzin ik niet! Ik kon er een boek van 350 pagina's onder stoppen en dan met m'n armen in de lucht rondlopen (het is eigenlijk jammer dat ik daar geen beeldmateriaal van heb als aandenken).
Mijn borsten zaten gruwelijk in de weg. Ik had tijdens mijn studietijd een bijbaantje in de horeca en als ik met een dienblad liep moest er altijd een stukje dienblad vrij blijven want anders stootte mijn linkerborst de glazen om....
En dan de kleuters in de tijd dat ik in de kinderopvang stage liep en werkte: "Marieke, zit er melk in jouw borsten?" - "Nee" Die kleintjes bedachten automatisch dat grote borsten met melk te maken hadden.

Heel verdrietig was dat ik mezelf mede door die borsten erg lelijk vond, toen ik in 2010 verhuisde naar mijn huidige huis vroeg ik aan een vriend die kwam helpen of hij de spiegel in de badkamer op zo'n hoogte wilde hangen dat als ik naakt in de badkamer stond alleen mijn hoofd in de spiegel kon zien... Na de operatie is de spiegel verplaatst en een jaar later kwamen er zelfs grote spiegels op de overloop!!
Sporten was hel, dus dat deed ik dan eigenlijk ook maar niet of zo min mogelijk. Beetje recreatief zwemmen lukte wel, maar eigenlijk haat ik zwemmen. Vrij onhandig. Beetje skeeleren lukte ook wel. Maar zodra ik ff snel een trap op moest, dan hield ik alles stevig vast. Het gevoel dat ze tegen je oren aan klotsten... Pijnlijk en NIET FIJN!!
In de vlog nog een heleboel verhalen over die meloenen, jetsers, bloemkolen, joekels, hoe je ze ook noemen wilt:

En dan verder met het "fotoboek" en alles wat ik nog meer kwijt wil over borsten enzo

Deze foto is gemaakt op Rock Werchter 2010, de laatste keer dat ik een vol weekend op een super vet festival was. En hoe toevallig. Vandaag is Rock Werchter 2017 begonnen. Wat een timing. Misschien dat ik een andere keer ga schrijven over dingen die ik niet meer kan, maar er alleen al (te veel) over nadenken geeft me verdriet, wat hartstikke logisch is.

Het fijne is dat ik nog steeds heerlijke herinneringen heb aan dit mooie 4 daagse festival in België waar ik toen was met Kelly haar zus en een vriendin.

                                          

De borsten van dit beeld wat in de Keukenhof te Lisse staat vond ik ongelofelijk veel lijken op mijn eigen borsten. Dus ging ik er mee op de foto. In 2012 een paar maanden vóór de operatie, en 2 jaar later om het verschil even te laten zien! (want halve naaktfoto's hier plaatsen vind ik niet echt gepast)

Nog even een hele slechte kwaliteit foto van de "before"-borsten

En een paar dagen na de operatie kwamen mijn ouders en jongste zusje (die banketbakker is) op TietenVisite en deze fenomenale TietenTaart sloeg echt alles! Op de foto hierboven in het groene shirt droeg ik geen bh, en op de tietentaart foto een (toch wel plettende) sportbh. Verschil van dag en nacht toch? 

Verder was deze operatie op een heleboel vlakken een enorme overwinning voor mij. Ik ben een enorme bange poeperd voor bloed, naalden, ziekenhuizen, dat soort dingen. En ik had pas 1 keer 1 hechting gehad, bij het verwijderen van een verstandskies. En met deze "verbouwing" had ik er opeens heel erg veel! Ook vond ik het dood eng dat ik verplicht 4 weken op mijn rug moest slapen, terwijl ik ALTIJD op mijn zij slaap. Hoe de fuk zou ik dat voor elkaar moeten krijgen? Nou gewoon met heel veel kussens. En bovendien in het begin ben je én bont en blauw én is het super pijnlijk dus ga je écht niet zomaar op je zij liggen. Je durft er niet eens aan te denken. En toen die 4 weken voorbij waren dúrfde ik niet eens op m'n zij te gaan liggen. Best grappig! 

Verder was ik vooraf al een hele tijd stront zenuwachtig, maar ik heb toen familie en vrienden de foldertjes laten lezen en die mij in een soort Jip en Janneke achtige vorm met zo min mogelijk bloed laten vertalen. Dat hielp ook om minder stress te hebben. 

Ook had ik vooraf contact met bekenden die ook ooit een borstverkleining hebben laten doen. Gewoon alle vragen gesteld die ik had, dat hielp ook. 

Belangrijke leer dingetjes:

* luister níét naar de verpleegkundige die zegt dat de sportbh's van de honkemuller gewoon goed zijn 

* je mag vooraf aangeven welke cup je zou willen, maar je weet nooit precies wat het wordt. En door de operatie is er ook nog zwelling. Lang verhaal kort zat ik dus met BH's die verkeerd waren, ontzettend kut zaten (veel te strak) en toen moest ik 2/3 dagen na m'n operatie naar de stad om een goeie BH te vinden, en toen bleken er geen sportBH's te zijn in mijn maat, zo leek eerst. STRESS! Had allemaal niet gehoeven. 

Tip: koop de sportbh die je vóór de operatie hebt in een aantal cupmaten kleiner. Ik had een E-cup en ik zou naar een C-cup gaan, maar het bleek een B-cup te zijn geworden. Dus een B en een C en een D, spreek met de winkel af dat je komt retourneren wat niet past na de ingreep. (goeie winkels doen daar helemaal niet moeilijk over) ga voor héél zachte materialen, want je moet m 6 weken dag én nacht aan. Ik had een heerlijke bh met zachte badstof stukjes. Comfortabel rules! 

En JEUK betekent dat het geneest! JEUK = GOED! 

Ten slot sluit ik af met het lied der liederen :)  Tie-Ten Zij Krijgt Tieten - sorry als je dit zingt als je morgenvroeg wakker wordt, het is een enorm aanstekelijk nummertje wat makkelijk in het geheugen kruipt 

https://www.youtube.com/watch?v=90BnU4CRUSI

Wil je iets vragen of (anoniem) reageren? Dat kan! Ik heb er een speciaal email adres voor gemaakt: vraaghetmarieke@gmail.com 

Marieke Maakt Muziek :)

Op een ontzettend jaren 90 keyboardje wat ik kocht van het geld wat ik kreeg voor mijn eerste heilige communie :) Ja mensen, dat ding kostte toentertijd 129 gulden! Vet veel geld voor een meisje van 8 jaar! 

Bij mijn blog over "een ander leven"  zocht ik nog een "soundtrack nummer" en dat heb ik alweer weken terug opgenomen, maar ik was er nog niet aan toe gekomen om het te plaatsen. 

Guns 'n Roses - Sweet Child o Mine 

En toen ik eenmaal bezig was - even erbij vertellen dat ik helemaal geen toetsenist ben en nooit piano heb leren spelen, dit is van "how to" op YouTube en dan super weinig oefenen en het gewoon opnemen en online knallen. Ik doe maar wat, en ik geniet! En volgens mij gaat het daar om! - toen wilde ik meer, en kwam er ook meer: 

Metallica - Enter Sandman 

Gigi D'agoustino - L'amour Toujours

Peter Bjorn & John - Young Folks 

En toen kwam ik erachter dat liedjes waarin gefloten wordt echt een goeie vrolijke vibe geven. Dus mochten jullie nog vrolijke fluit liedjes weten, geef het door, dan zie je ze misschien terug in 1 van mijn volgende muziek vlogjes :) 

Ik ga nog wel aan m'n pianisten-hoofd werken hoor, maar het is stiekem best moeilijk. Maar nieuwe dingen leren is leuk en ontzettend goed voor je hoofd! 

Doei! Tot de volgende! Die gaat over borsten en komt vanavond nog online! 

Inspiratie - zo van het wereldwijde web geplukt - te mooi om niet te delen

Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.
Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags.
Als ze ‘s middags aan tafel zat was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?"
En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven..."
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor.
Ook dat hoorde bij haar "ziekte".
En weet je wat ze telkens zei?
"Ik moet nog even... Laat ik gauw even... Ik kan nog net even..."
"Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam.

Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was.
Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij;
"Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert."
"Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..."
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen."
"Wat laat ik liggen?" vroeg ze.
"De L", zei de dokter. "Zet de L steeds voor EVEN."
"Goed dokter, ik zal het doen," antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje.
"Ik moet nog L---even......, Laat ik gauw L---even.... ik kan nog net L----even..."

Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht:
"zo kan ik nog wel even......... zo kan ik nog wel Leven."
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij.
Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven".
Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf.
Ze had de rust van binnen gevonden.

Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles "even" moet doen;
Denk aan vrouwtje "even", vindt de tijd en de rust om de leven.

Auteur onbekend

Een Ander Leven

Soms zit je ergens 3 kwartier te wachten en kun je "uittekenen" hoe de fases van je leven er uit zagen en zien omdat je al een idee had voor je blog. Maar dat het dan toch nog even moet rijpen voor je de juiste woorden ervoor gevonden hebt. Wijn moet ook eerst rijpen zal ik maar zeggen ;)
Met onderstaand verhaal wil ik jullie inzicht geven en mee laten kijken in de grote veranderingen die ik door mijn toestanden voor de kiezen heb gekregen. Bovenste 3 foto's zijn uit het EN-EN-EN tijdperk, toen gewoon alles nog kon, de 4de is van het OF-OF-OF tijdperk, ofwel de laatste 6 jaar, vanaf 2011 tot nu.

1996 - 2002 Middelbare school periode 

2002 - 2007 Studietijd 

2007 - 2011 Ups en Downs in het EN-EN-EN Tijdperk 

2011 - 2017 Het OF-OF-OF Tijdperk 

Van EN-EN-EN naar OF-OF-OF 

Ik leefde een leven waarin niks te gek was en alles kon of leek te kunnen. Er ook veel chaos was, maar dat lachte ik weg, of ik bakte een Sorry-Cake als ik écht klem kwam te zitten. Alles werd getolereerd, ik kwam overal mee weg. 

Naar een leven waarin ik niet meer kan werken, supersnel overprikkeld ben, vaak en veel hoofdpijn heb, lang moet herstellen na inspanning (dagen na het doen van iets gezelligs met anderen) waar ik maar 1 afspraak per dag kan hebben, dagelijkse dutjes, de conditie heb van een visstick zonder korstje, ik niet meer kan multitasken, niet meer tegen drukte kan, knipperende lampen, herrie, veel mensen, mensen die snel praten-bewegen enz enz enz 

TOEN
Stond ik vooraan bij een optreden van Metallica op Rock Werchter met het roet van het vuurwerk op mijn gezicht helemaal uit m'n dak te gaan
NU
Op een hele goede dag kan ik een paar nummers luisteren van het Metallica & Symfony concert - maar NIET kijken, dat zijn teveel prikkels. 
Heb ik inmiddels een zalige playlist gevonden van crossover covers van de grootste hits aller tijden in een bossa nova Brazil jasje, lekker zonnige slome muziek in een Ibiza jasje. Thuis in de woonkamer - dankjewel YouTube 
https://www.youtube.com/watch?v=FSOO1dPaZOg

Vergelijking
Als je een baby krijgt veranderd je leven ook drastisch. Kun je niet meer alles doen wat je daarvoor wilde en altijd maar deed. Al heb je bij de komst van een baby wél 9 maanden voorbereidingstijd (en vaak is het ook een bewuste keuze) en ik viel van de ene op de andere dag om.. 
Door een filosofisch moment met goed gezelschap op mijn balkon ben ik kunnen gaan zien dat de stoornissen/ziektes die ik heb, "mijn kinderen" zijn waar ik met heel veel zorgzaamheid, liefde en geduld mee om zal moeten gaan. Mijn leven in richten op de behoeftes van die speciale kindjes, iets met veel rust en structuur.. 
Tig tempo's lager dan mijn leven was vóór. Door dit inzicht is er direct veel meer compassie en zachtheid. En het is logisch dat je met een kleintje andere plekken opzoekt en je dagen anders indeelt. Je wordt ook ouder, krijgt andere verantwoordelijkheden en behoeftes veranderen ook. 

Maar dat maakt het niet minder confronterend om tegen muren op (te blijven) lopen van dingen die ik niet meer kan, soms de simpelste kleine dingen. En dat het onzichtbaar is is eigenlijk nog het vervelendst. Hoe irritant is het om bij elk gesprek/bezoek/ergens te moeten vragen of 
-  de muziek uit kan / of de tv 
-  de pomp van het aquarium uit kan 
-  de airco uit kan 
-  de honden in een andere kamer mogen (hondennagels op een harde vloer van honden die enthousiast rond trippelen is écht qua prikkels uit de categorie afgrijselijk - sorry hondeneigenaren, maar mijn hoofd geeft dit zo aan) 
-  dat je maar 1 uur kunt blijven (of heel misschien 1,5 uur) 
Dat je als een soort hysterische controle freak eerst wil weten hoeveel mensen ergens zullen zijn voor je als nog NEE zegt op een uitnodiging, want meer dan 4 mensen zijn al te veel .... 
-   Enz, enz, enz ...  het vervoer enzo, want als ik zeg "ik moet eigenlijk naar huis" betekent dat "ik moet nu naar bed" en als je dan nog een trein mist, ja, dan is het alweer over 5 grenzen te veel. (geeft me een steengoed idee om aan een concept te gaan werken voor een spel met grenzen voor mezelf, om het leven een beetje leuker te maken) 

Als ik me daar té veel mee bezig houd, word ik verdrietig. Logisch toch? 
Dat is rouw. Rouwen om alles wat je niet meer kunt, en waarvan je niet weet of je het nog ooit zal kunnen. 
Door dit op te schrijven ga ik ook weer door een laag van rouw heen, maar het is zó belangrijk om het wél te doen. Hoe pijnlijk ook. Want als ik niet aangeef dat ik "een gebruiksaanwijzing" heb, en jullie dat niet ruiken, dan blijft het lastig, dan is het verrekte lastig om ruimte te creeëren om begrip te laten groeien. 

NEE ik zie er niet ziek uit  - I know! En natuurlijk kijk ik liever naar de gezonde kant van mezelf. Maar dit is waar ik het mee moet doen, de kleurrijke ongebruikelijke combinatie van een jachtluipaard-hoofd op een slakken-lijf die al jaren op zoek zijn naar een leven in Harmonie en Balans ... Dat is pas een uitdaging! 

Zo ga ik ook nooit de deur uit zonder:
-  koptelefoon of oordopjes en een mp3 speler of (volle) telefoon waar ontspannende deuntjes op staan
-  pijnstillers 
-  fles water 
-  zakdoekjes (want je weet nooit of er een tranen aanval komt, of dat je opeens enorm moet piesen) 
Waar ik eerder schreef over een hysterische controle freak noem ik mezelf liever een Weddingplanner van m'n eigen leven. Als ik het (micro) time management niet uitvoer loopt alles heel snel in de soep wat resulteert tot pijn, verdriet, en terugslag. 

Ik heb nog zitten denken welk liedje uit de 90's hierbij past, maar ik ben er nog ff niet uit. Ik neem het later wel op, zodra helder wordt welke het moet worden, in m'n Nirvana hemdje, om Kurt Cobain te eren, die had ook geen makkelijk hoofd. 

Nou, houdoe hè, tot de volgende! 

:)