Het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ... maken :)

Voor de mensen die mij al lang kennen weten dat ik - voor ik ziek werd - graag degene was die als eerste op tafel ging dansen en voor wie feestjes nooit lang genoeg konden duren. 
Dat hield in 2011 na Carnaval ineens op. 
In het - voor mijn gevoel redelijk goede jaar 2014 - (waarin ik achteraf steeds of hypomaan, of oververmoeid was, en wat eindigde met een manische psychose) - heb ik er weer een beetje van kunnen snoepen, maar na het ontslag na de opname op 1 December 2014 tot heden is voor 97% feestjesloos. (En die keren dat ik het wél probeer zit ik nadien zwaar met de gebakken peren... )

Dat klinkt grijs en saai, maar ik zou Marieke niet zijn als ik daar niet compleet mijn eigen draai aan gegeven zou hebben. Gekscherend noem ik mijzelf alweer een aantal jaar "Minister van Feestpost" en grote en kleine dierbare mensen om mij heen hebben de afgelopen jaren de meest kleurrijke en feestelijke verjaardags- geboorte- Valentijn- beterschap- huwelijks- jubileum- of iets anders uit de categorie "we-hebben-iets-te-vieren"-feestpost van mij ontvangen. 

Sinds een dik jaar maak ik slingers, hele feestelijke die de boel lekker opfleuren! 
Omdat ik ondanks alles kies om van het leven een feestje te maken verzamel ik hieronder een boel van die gezellige slingers. In het kader van Share The Happiness, Want 
Geluk kun je vermenigvuldigen door het te delen. 

De vreugde die het mij geeft om het te maken en wetende dat de ontvanger(s) ook hartstikke blij worden van mijn feestpost geeft mij ontzettend veel voldoening. Dat maakt de blijdschap meer dan dubbelzijdig en geeft veel plezier. 

Bezig blijven is super belangrijk. Het geeft afleiding. Dat bolletje blijft toch wel malen en in die maalstroom wil je niet terecht komen. Knutselen brengt mij positiviteit en helpt mij steeds weer om die positieve mindset te blijven behouden of terug te krijgen als ik het eventjes niet voel. Het is al lastig zat om op een grijze dag niet het zwarte putje in te zakken. 

Ik knutsel mezelf letterlijk door moeilijke tijden heen! 
Tijd voor beeldmateriaal :)  - van de laatste paar maanden - gewoon ter illustratie :) 

Ik begon met slingers gemaakt van lege theedoosjes, soms heel erg creatief verstopt in een kartonnen theepot

Deze bloemen slinger gemaakt van verpakkingen van bloemen en planten op mijn balkon kwam terecht bij een jarige lieverd in Chicago, USA 

Dit is de uitbreiding voor de Feestslinger die ik vorig jaar maakte toen Hugo 5 werd. De 5 eraf en de 6 in de plek! 

Ook Sil werd dit jaar 6 en om hem te foppen stuurde ik zijn Feestpost in een roze papiertje naar zijn zussen :) 

Elise - net als ik groot fan van Flamingo's - werd 5 en kreeg in het roze flamingo thema passende Feestpost :) 

Met een klein stempeltje zijn gewone vlaggetjes opeens een heel stuk feestelijker :) 

Dit is de uitbreiding voor de Naamslinger van Oscar die dit jaar 4 werd. De Oranje Cupcake vond hij nogal op een drol lijken :) 

Ook verpakkingen van etenswaren zijn hartstikke geschikt om slingers van te maken! 
1 van mijn lievelingsrecepten is Ratatouille Risotto en op een vrije zaterdag knipte ik me een halve polsblessure, maar ik had wél mooi deze slinger :) 

Mijn grote vriend Abel werd alweer 9 en voor hen met goeie ogen, in de E heb ik allemaal hele enge dino's gestempeld :) 

Deze 3 universele Feestslingers gingen naar een jarig vriendinnetje :) Ik vermoed dat er de komende jaren nog veel bij zullen komen :) 

Een super sportieve Frennis (nieuw woord voor Friend en Kennis combi) werd deze zomer 40! En aangezien hij maar liefst 7 verschillende fietsen in zijn schuurtje had staan ging ik op mijn fiets langs bij verschillende fietsenmakers om fietsenbrochures te halen om deze supergave slinger te kunnen maken :) 

De slinger ging samen met wat leuke cadeautjes in een Feestelijke doos en per post naar zijn woonplaats. Tijdens zijn feestje werd de doos geopend (en dat werd gefilmd) en zo was ik er tóch een beetje bij! Leve de moderne technieken! :) 

Maria werd 34 dit jaar en door nog onbekende reden kwam haar Feestslinger pas 2 weken ná haar verjaardag aan. Gelukkig duurt het nog ff voor ze 35 wordt! 

En Merel werd 5

In een week met vies weer, dus Hopsakee, Feestpost in een Regenjas! 

Hieperdepiep: 

Deze universeel inzetbare Feestslingers hebben inmiddels al een paar keer in de kamer gehangen bij mijn vriendinnetje Judith :)

Er was deze zomer ook nog een leuk bruidspaar wat Feestpost van me kreeg :) 

Met extra veel hartjes confetti voor heel veel liefde en geluk! 

Roos werd 8 en dit is de uitbreiding voor de Feestslinger die ik vorig jaar voor haar maakte. Met lekker veel glitters, en een kwartet eenhoorns :) 

En als je dan een penvriendin hebt die Rosemary heet en je favoriete crackers zijn met Rosemary, dan is een superduper tof naamcadeau heel snel gemaakt :) 

Wat een gezellige slinger bedoeling :) 
Creatieve Doe-Het-Zelf-Therapie !! 

Chronisch Moe en Vakantie - hoe ik dat deed in 2016

Hallo daar ben ik weer!

Dit keer met het thema Chronisch Moe en op Vakantie gaan. Want dat klinkt als een moeilijke combinatie. 

Precies een jaar geleden was ik op vakantie en alweer 4 weken geleden nam ik onderstaand filmpje op over mijn vakantie. Let niet op mijn gegaap!! (het is écht niet uit desinteresse!!) 

Ik kan iedereen aanraden om eens alleen op vakantie te gaan. Alle vrijheid van de wereld en je hoeft met niemand rekening te houden! (alleen met jezelf, maar als je goed naar je lichaam luistert en niets aan het toeval overlaat, dan is het mogelijk!) Top ervaring! 

Hoogtepunt in Italië:
https://www.youtube.com/watch?v=nDimw7SRcl0

Alle filmpjes van mijn vakantie via deze link:

www.nisteldistel.blogspot.nl/2016/10/september-vakantie.html

Tips:
Reis alleen overdag, zorg dat je niet voor dag en dauw al op moet staan. 
Maak realistische plannen voor uitjes. Zorg voor genoeg rustmomenten. Bankjes zijn ervoor gemaakt om erop te zitten en van het uitzicht te genieten. Geen Haast! Luister naar je lichaam! 

Hoera voor Slaapoefentherapie

Videoaflevering ivm polsblessure 

www.slaapoefentherapie.nl

vragen voor Marieke? vraaghetmarieke@gmail.com 

En sorry voor al het gegaap! 

Met de billen bloot

Tijd voor een behoorlijk kont-fronterende blog. Dat woordgrapje maakt de inhoud hopelijk ietsje luchtiger. Maar de gehele afgelopen week was zwaar en heftig. Want: een stapel inschrijfformulieren voor het revalidatiecentrum lagen voor mijn neus. Met daarin focus op klachten en beperkingen. Grondstof voor depressie.
Ik heb bedacht dat ik door het delen van deze zware shit hopelijk meer lucht en licht krijg en ik het beter los kan laten als ik morgen de hele boel op de post doe. 

Want wat is er nou eigenlijk gebeurd dat het in maart zo vreselijk mis ging? 
* een date die me tot 3 keer toe liet zitten in december en januari
* in plaats van dat ik zei "je bent een ontzettende klootzak" sloegen de emoties naar binnen en viel ik 's nachts flauw in de badkamer (in mijn val heb ik de wasbak geraakt met mijn ribben)
* als reactie daarop kreeg ik rare schokken door mijn lijf, de dokter noemt ze hypnic jerks, en daar heb ik nog steeds soms een beetje last van
* er was veel angst voor het spatader onderzoek en stress over de resultaten
* ik werd onwel op de verjaardag van mijn broertje - achteraf denken we dat het een hyperventilatie aanval was ...
* ik had een hoop stress over mijn paspoort dat dat ging verlopen, dat er een nieuw moest komen maar dat ik eerst naar de kapper moest want mijn haar was duf
* ik deed meer dan dat goed voor me was
* ik begon in januari aan nieuw vrijwilligerswerk wat toch te intens bleek te zijn
* ik nam eind februari afscheid van mijn dagbesteding waar ik ruim 2 jaar kwam en had veel plannen voor 2017 (misschien wel een beetje té veel)
* ik propte mijn agenda voller uit angst dat mijn leven ná 16 maart niet meer hetzelfde zou zijn, (ik had een angst dat door een spatader laser behandeling ik weer niet meer zou kunnen lopen) 
* ipv rust nemen gaf ik toch meer gas (typisch voor een hypomane fase) dus nam ik 1 dag rust ipv 1 week 
* werd het allemaal behoorlijk en-en-en ipv of-of-of 

Het emotionele verhaal is te lezen in de blog van 10 maart jl. 

Poef en toen was het dus goed kut. Maar je neemt dan rust en wil weer vooruit. Maar ook dat liep ff anders. Want het bleek niet alleen buikgriep, er was ook terugval van de conversie stoornis (binnenkort een speciale conversie stoornis blog) -  ik heb ook een dag of 5 weer rond gestrompeld ipv gelopen - het bleek flinke gevolgen te hebben op mijn hele gestel. 3 maanden lang deed ik alles zittend. Koken, afwassen, tanden poetsen, aan- en uitkleden en douchen. En de hele maand april was een tranendal, ik moest stoppen met rolstoeldansen en toneel. Ik zou een komisch rolletje in de blote billen van de koning gaan spelen, waarvan gisteren de laatste voorstelling was. In de maand mei werden mijn onderhoudsmedicijnen tot 2 keer toe verhoogd om mijn stemming te stabiliseren en er werd gekeken naar wat nou de beste aanpak zou zijn voor mijn meervoudige complexe problematiek. Begin mei startte ik zowel bij de fysio als de Mensendiek oefentherapie. De fysio richtte zich op balans en coördinatie en bij de Mensendieck was het ontspannings- ademhalings- en slaapoefentherapie. (binnenkort ga ik ook schrijven en praten over dat slaaptherapie verhaal, want dat heeft enorm z'n vruchten afgeworpen!) En ook werden er verwijsbrieven geschreven voor revalidatiecentra. Nu bleek dat mijn psychiater daar nog weinig ervaring mee had en hij had het ontzettend druk dus die brief was niet 1, 2, 3 klaar. Het was een harde domper om na 7 weken te horen dat het revalidatiecentrum waar ik in 2011 zo goed was geholpen niks voor me kon omdat ze simpelweg geen psychosomatische stoornissen meer behandelen. 7 weken gewacht voor de kat z'n k*t. Inmiddels is ruim 2de helft juli en gaat morgen mijn inschrijving de deur uit. Ben er de hele week mee bezig geweest met als klapper op de vuurpijl een gigantische en intense huilbui op vrijdag. 

: 

Wat er goed gaat in mijn leven: 
- ik heb mijn humor nog, en optimisme
- ik kan superlekker koken waar ik dagelijks van geniet (ook zittend als het staand niet lukt)
- ik geniet van de kleine dingen zoals het uitzicht, alle bloemen op mijn balkon, mijn huisdieren, foto's en filmpjes op de sociale kanalen
- ik probeer nieuwe dingen uit om me binnen mijn grenzen te blijven ontwikkelen
- ik ben trots op dat ik dmv slaapoefentherapie van de slaapmedicatie af ben (na 2 jaar!) en op eigen kracht goed slaap!
- ik ben super creatief en ik ben blij dat ik na de depressie van afgelopen voorjaar weer terug in de flow ben en weer bruis van de ideetjes
- op dagen dat ik nergens naartoe hoef en ik alles op mijn eigen trage slakkentempo kan doen voel ik me amper beperkt 
- dat ik andere/nieuwe vormen heb gevonden om met alles om te gaan zoals bloggen en vloggen hier en op mijn andere kanaal www.nisteldistel.blogspot.nl
- dat ik sinds eind mei het micro time management weer toepas en dat me dat goed doet. mijn dag en weekstructuur is er beter door geworden
- dat het nu zomervakantie is en ik wat meer tijd heb om thuis creatief bezig te zijn, rokjes naaien enzo, al is dat maximaal 2x 30 minuten op 1 dag. 
- dat ik de situaties om kan denken, anders ben ik in no time wéér depressief - en dat wil ik niet! 
- dat ik mensen kan helpen door mijn ervaringen te delen 

Wat gaat er minder goed?: 
- dat ik erg snel overprikkeld ben en dat het daardoor heel lastig is om in een groepje te zijn of wat te ondernemen, zoals samen eten en gezellige spelletjes avonden ofzo
- ik heb altijd oordoppen/ koptelefoon, pijnstillers, zonnebril in mijn tas om me te "wapenen" tegen prikkels van buitenaf als ik onderweg ben 
- ik moet altijd zelf aangeven of de muziek op een ander uit kan, of de mensen langzamer willen wandelen of fietsen. Na 6 jaar lukt het anderen (nog steeds) niet om zich (automatisch) aan mijn tempo aan te passen. Dat is regelmatig super frustrerend, want ik kan niet mee in het tempo van de ander
- dat ik echt wel graag flink wil op zou willen ruimen in huis maar dat dat voor geen meter opschiet vanwege de altijd aanwezige vermoeidheid en pijn. Dat is frustrerend
- dat ik door mijn verzwakte conditie (kont-ditie) ik niet zo ver zou kunnen fietsen en wandelen als ik zou willen 
- dat ik door mijn verzwakte conditie niet kan rolstoel-stijldansen en gewoon dansen
- poetsen in huis, na 8m2 vegen minimaal 10 minuten uitrusten en dan weer iets kleins doen. Ik ben er intussen wel aan gewend geraakt, maar het zou zoveel tijd besparen als ik net zoals anderen hoptjoptjop door het huis kan razen met stofzuiger, stofdoek en dweil.

Welke dingen kan ik niet meer door mijn klachten? 
(al 6 jaar en 4 maanden....)
- gewoon werken
- op stap gaan
- op de fiets naar de stad en daar wat leuks doen en thuis komen wanneer je maar wilt 
- naar de sportschool
- weekendje weg
- naar een festival
- dagje weg
- überhaupt gebruik maken van mijn museumkaart
- vrienden bezoeken die wat verder weg wonen
- op de fiets naar vrienden 2 of 3 dorpjes verderop 
- toneel spelen
- bij een koor zingen
- andere hobby's buiten de deur
- zwaar huishoudelijk werk of überhaupt zelfstandig het hele huishouden
- de boodschappen tillen
- een cursus volgen
- naar een bruiloft van familie/vrienden
- schaatsen/skeeleren
- ver of lang op reis
- liefde & relatie(s) is ook een probleem, daten op zich alleen al!
- dansen
- mijn balkon schrobben
- helpen met klussen verhuizen bij familie/vrienden
- leuke dingen doen zoals spelletjes avond, samen eten met groepje leuke mensen
- avondje pubquiz in een kroeg
- avondje uit
- naar een dierentuin of pretpark o.i.d
- naar een babyshower of vrijgezellenfeest
- klussen in huis
- familiedag
- spontaan dingen ondernemen
- mijn verjaardag vieren zoals ik dat graag zou willen 
- naar verjaardagsfeestjes 

Mocht je nou zelf ook een keer nare formulieren in moeten vullen  TIPS: 
VRAAG HULP !! van iemand die jou en je problemen goed kent. Je hoeft je nergens voor te schamen. Samen gaat het vaak sneller, en zak je er minder diep in. Want dit soort papieren zijn echt niet tof! 
Probeer in een soort van helikopter te gaan zitten en van een afstandje naar je problematiek te kijken, zo komt het minder diep binnen. 
Doe het in etappes, en steeds na elke etappe iets leuks ter afleiding. 


Een inspirerende quote ter afsluiting, mijn lijf geeft aan dat het voor vandaag genoeg is 

Have the courage to make te change, the strength to see you through it and the faith that everything will turn out for the best. 

1 kilo Borsten

Vandaag 5  jaar geleden heb ik een borstverkleining gehad. Een beste operatie die 2 uur duurt met een plastische chirurg aan beide zijden met 6 weken herstel (als je geluk hebt) Ik doneerde een ruime kilo aan overtollige borsten aan de wetenschap. Mijn belachelijk grote tepelhoven met een doorsnede van 10,5 en 11,5 cm werden heel keurig klein gemaakt en ook mijn tepels die nooit echt tepels waren zijn erg mooi gereconstrueerd tot echte mooie tepeltjes. Ik omschrijf het - voor het beeld - dat ik eerst pannekoeken had, en nu poffertjes ;-)
Reden voor taart, cadeautjes, een blog-vlog speciaal over Tieten, foto's om te vergelijken en een liedje :) (Dankjewel Kinderen voor Kinderen!!!) 

                                        

Tietentaart voor de Boobie Birthday! 

Mocht je deze taart nou ook willen maken, hier de link met het recept (wel in het Engels)

https://prettypies.com/recipe/blueberry-lime-cheesecake-vegangfpaleo/

                                

Even wat beeldscherm bewijs van voor en na 

Deze foto is gemaakt door mijn broer ergens in 2009 of 2010. De jurk is geleend en was veel te klein, maar niemand kon zien dat de rits van achter niet dicht kon, dus so what :)
Ik wilde ook een keer MOOI op de foto.

Want die borsten van mij, die hingen zó enorm. Dit verzin ik niet! Ik kon er een boek van 350 pagina's onder stoppen en dan met m'n armen in de lucht rondlopen (het is eigenlijk jammer dat ik daar geen beeldmateriaal van heb als aandenken).
Mijn borsten zaten gruwelijk in de weg. Ik had tijdens mijn studietijd een bijbaantje in de horeca en als ik met een dienblad liep moest er altijd een stukje dienblad vrij blijven want anders stootte mijn linkerborst de glazen om....
En dan de kleuters in de tijd dat ik in de kinderopvang stage liep en werkte: "Marieke, zit er melk in jouw borsten?" - "Nee" Die kleintjes bedachten automatisch dat grote borsten met melk te maken hadden.

Heel verdrietig was dat ik mezelf mede door die borsten erg lelijk vond, toen ik in 2010 verhuisde naar mijn huidige huis vroeg ik aan een vriend die kwam helpen of hij de spiegel in de badkamer op zo'n hoogte wilde hangen dat als ik naakt in de badkamer stond alleen mijn hoofd in de spiegel kon zien... Na de operatie is de spiegel verplaatst en een jaar later kwamen er zelfs grote spiegels op de overloop!!
Sporten was hel, dus dat deed ik dan eigenlijk ook maar niet of zo min mogelijk. Beetje recreatief zwemmen lukte wel, maar eigenlijk haat ik zwemmen. Vrij onhandig. Beetje skeeleren lukte ook wel. Maar zodra ik ff snel een trap op moest, dan hield ik alles stevig vast. Het gevoel dat ze tegen je oren aan klotsten... Pijnlijk en NIET FIJN!!
In de vlog nog een heleboel verhalen over die meloenen, jetsers, bloemkolen, joekels, hoe je ze ook noemen wilt:

En dan verder met het "fotoboek" en alles wat ik nog meer kwijt wil over borsten enzo

Deze foto is gemaakt op Rock Werchter 2010, de laatste keer dat ik een vol weekend op een super vet festival was. En hoe toevallig. Vandaag is Rock Werchter 2017 begonnen. Wat een timing. Misschien dat ik een andere keer ga schrijven over dingen die ik niet meer kan, maar er alleen al (te veel) over nadenken geeft me verdriet, wat hartstikke logisch is.

Het fijne is dat ik nog steeds heerlijke herinneringen heb aan dit mooie 4 daagse festival in België waar ik toen was met Kelly haar zus en een vriendin.

                                          

De borsten van dit beeld wat in de Keukenhof te Lisse staat vond ik ongelofelijk veel lijken op mijn eigen borsten. Dus ging ik er mee op de foto. In 2012 een paar maanden vóór de operatie, en 2 jaar later om het verschil even te laten zien! (want halve naaktfoto's hier plaatsen vind ik niet echt gepast)

Nog even een hele slechte kwaliteit foto van de "before"-borsten

En een paar dagen na de operatie kwamen mijn ouders en jongste zusje (die banketbakker is) op TietenVisite en deze fenomenale TietenTaart sloeg echt alles! Op de foto hierboven in het groene shirt droeg ik geen bh, en op de tietentaart foto een (toch wel plettende) sportbh. Verschil van dag en nacht toch? 

Verder was deze operatie op een heleboel vlakken een enorme overwinning voor mij. Ik ben een enorme bange poeperd voor bloed, naalden, ziekenhuizen, dat soort dingen. En ik had pas 1 keer 1 hechting gehad, bij het verwijderen van een verstandskies. En met deze "verbouwing" had ik er opeens heel erg veel! Ook vond ik het dood eng dat ik verplicht 4 weken op mijn rug moest slapen, terwijl ik ALTIJD op mijn zij slaap. Hoe de fuk zou ik dat voor elkaar moeten krijgen? Nou gewoon met heel veel kussens. En bovendien in het begin ben je én bont en blauw én is het super pijnlijk dus ga je écht niet zomaar op je zij liggen. Je durft er niet eens aan te denken. En toen die 4 weken voorbij waren dúrfde ik niet eens op m'n zij te gaan liggen. Best grappig! 

Verder was ik vooraf al een hele tijd stront zenuwachtig, maar ik heb toen familie en vrienden de foldertjes laten lezen en die mij in een soort Jip en Janneke achtige vorm met zo min mogelijk bloed laten vertalen. Dat hielp ook om minder stress te hebben. 

Ook had ik vooraf contact met bekenden die ook ooit een borstverkleining hebben laten doen. Gewoon alle vragen gesteld die ik had, dat hielp ook. 

Belangrijke leer dingetjes:

* luister níét naar de verpleegkundige die zegt dat de sportbh's van de honkemuller gewoon goed zijn 

* je mag vooraf aangeven welke cup je zou willen, maar je weet nooit precies wat het wordt. En door de operatie is er ook nog zwelling. Lang verhaal kort zat ik dus met BH's die verkeerd waren, ontzettend kut zaten (veel te strak) en toen moest ik 2/3 dagen na m'n operatie naar de stad om een goeie BH te vinden, en toen bleken er geen sportBH's te zijn in mijn maat, zo leek eerst. STRESS! Had allemaal niet gehoeven. 

Tip: koop de sportbh die je vóór de operatie hebt in een aantal cupmaten kleiner. Ik had een E-cup en ik zou naar een C-cup gaan, maar het bleek een B-cup te zijn geworden. Dus een B en een C en een D, spreek met de winkel af dat je komt retourneren wat niet past na de ingreep. (goeie winkels doen daar helemaal niet moeilijk over) ga voor héél zachte materialen, want je moet m 6 weken dag én nacht aan. Ik had een heerlijke bh met zachte badstof stukjes. Comfortabel rules! 

En JEUK betekent dat het geneest! JEUK = GOED! 

Ten slot sluit ik af met het lied der liederen :)  Tie-Ten Zij Krijgt Tieten - sorry als je dit zingt als je morgenvroeg wakker wordt, het is een enorm aanstekelijk nummertje wat makkelijk in het geheugen kruipt 

https://www.youtube.com/watch?v=90BnU4CRUSI

Wil je iets vragen of (anoniem) reageren? Dat kan! Ik heb er een speciaal email adres voor gemaakt: vraaghetmarieke@gmail.com 

Marieke Maakt Muziek :)

Op een ontzettend jaren 90 keyboardje wat ik kocht van het geld wat ik kreeg voor mijn eerste heilige communie :) Ja mensen, dat ding kostte toentertijd 129 gulden! Vet veel geld voor een meisje van 8 jaar! 

Bij mijn blog over "een ander leven"  zocht ik nog een "soundtrack nummer" en dat heb ik alweer weken terug opgenomen, maar ik was er nog niet aan toe gekomen om het te plaatsen. 

Guns 'n Roses - Sweet Child o Mine 

En toen ik eenmaal bezig was - even erbij vertellen dat ik helemaal geen toetsenist ben en nooit piano heb leren spelen, dit is van "how to" op YouTube en dan super weinig oefenen en het gewoon opnemen en online knallen. Ik doe maar wat, en ik geniet! En volgens mij gaat het daar om! - toen wilde ik meer, en kwam er ook meer: 

Metallica - Enter Sandman 

Gigi D'agoustino - L'amour Toujours

Peter Bjorn & John - Young Folks 

En toen kwam ik erachter dat liedjes waarin gefloten wordt echt een goeie vrolijke vibe geven. Dus mochten jullie nog vrolijke fluit liedjes weten, geef het door, dan zie je ze misschien terug in 1 van mijn volgende muziek vlogjes :) 

Ik ga nog wel aan m'n pianisten-hoofd werken hoor, maar het is stiekem best moeilijk. Maar nieuwe dingen leren is leuk en ontzettend goed voor je hoofd! 

Doei! Tot de volgende! Die gaat over borsten en komt vanavond nog online! 

Inspiratie - zo van het wereldwijde web geplukt - te mooi om niet te delen

Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.
Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags.
Als ze ‘s middags aan tafel zat was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?"
En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven..."
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor.
Ook dat hoorde bij haar "ziekte".
En weet je wat ze telkens zei?
"Ik moet nog even... Laat ik gauw even... Ik kan nog net even..."
"Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam.

Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was.
Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij;
"Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert."
"Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..."
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen."
"Wat laat ik liggen?" vroeg ze.
"De L", zei de dokter. "Zet de L steeds voor EVEN."
"Goed dokter, ik zal het doen," antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje.
"Ik moet nog L---even......, Laat ik gauw L---even.... ik kan nog net L----even..."

Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht:
"zo kan ik nog wel even......... zo kan ik nog wel Leven."
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij.
Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven".
Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf.
Ze had de rust van binnen gevonden.

Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles "even" moet doen;
Denk aan vrouwtje "even", vindt de tijd en de rust om de leven.

Auteur onbekend

Een Ander Leven

Soms zit je ergens 3 kwartier te wachten en kun je "uittekenen" hoe de fases van je leven er uit zagen en zien omdat je al een idee had voor je blog. Maar dat het dan toch nog even moet rijpen voor je de juiste woorden ervoor gevonden hebt. Wijn moet ook eerst rijpen zal ik maar zeggen ;)
Met onderstaand verhaal wil ik jullie inzicht geven en mee laten kijken in de grote veranderingen die ik door mijn toestanden voor de kiezen heb gekregen. Bovenste 3 foto's zijn uit het EN-EN-EN tijdperk, toen gewoon alles nog kon, de 4de is van het OF-OF-OF tijdperk, ofwel de laatste 6 jaar, vanaf 2011 tot nu.

1996 - 2002 Middelbare school periode 

2002 - 2007 Studietijd 

2007 - 2011 Ups en Downs in het EN-EN-EN Tijdperk 

2011 - 2017 Het OF-OF-OF Tijdperk 

Van EN-EN-EN naar OF-OF-OF 

Ik leefde een leven waarin niks te gek was en alles kon of leek te kunnen. Er ook veel chaos was, maar dat lachte ik weg, of ik bakte een Sorry-Cake als ik écht klem kwam te zitten. Alles werd getolereerd, ik kwam overal mee weg. 

Naar een leven waarin ik niet meer kan werken, supersnel overprikkeld ben, vaak en veel hoofdpijn heb, lang moet herstellen na inspanning (dagen na het doen van iets gezelligs met anderen) waar ik maar 1 afspraak per dag kan hebben, dagelijkse dutjes, de conditie heb van een visstick zonder korstje, ik niet meer kan multitasken, niet meer tegen drukte kan, knipperende lampen, herrie, veel mensen, mensen die snel praten-bewegen enz enz enz 

TOEN
Stond ik vooraan bij een optreden van Metallica op Rock Werchter met het roet van het vuurwerk op mijn gezicht helemaal uit m'n dak te gaan
NU
Op een hele goede dag kan ik een paar nummers luisteren van het Metallica & Symfony concert - maar NIET kijken, dat zijn teveel prikkels. 
Heb ik inmiddels een zalige playlist gevonden van crossover covers van de grootste hits aller tijden in een bossa nova Brazil jasje, lekker zonnige slome muziek in een Ibiza jasje. Thuis in de woonkamer - dankjewel YouTube 
https://www.youtube.com/watch?v=FSOO1dPaZOg

Vergelijking
Als je een baby krijgt veranderd je leven ook drastisch. Kun je niet meer alles doen wat je daarvoor wilde en altijd maar deed. Al heb je bij de komst van een baby wél 9 maanden voorbereidingstijd (en vaak is het ook een bewuste keuze) en ik viel van de ene op de andere dag om.. 
Door een filosofisch moment met goed gezelschap op mijn balkon ben ik kunnen gaan zien dat de stoornissen/ziektes die ik heb, "mijn kinderen" zijn waar ik met heel veel zorgzaamheid, liefde en geduld mee om zal moeten gaan. Mijn leven in richten op de behoeftes van die speciale kindjes, iets met veel rust en structuur.. 
Tig tempo's lager dan mijn leven was vóór. Door dit inzicht is er direct veel meer compassie en zachtheid. En het is logisch dat je met een kleintje andere plekken opzoekt en je dagen anders indeelt. Je wordt ook ouder, krijgt andere verantwoordelijkheden en behoeftes veranderen ook. 

Maar dat maakt het niet minder confronterend om tegen muren op (te blijven) lopen van dingen die ik niet meer kan, soms de simpelste kleine dingen. En dat het onzichtbaar is is eigenlijk nog het vervelendst. Hoe irritant is het om bij elk gesprek/bezoek/ergens te moeten vragen of 
-  de muziek uit kan / of de tv 
-  de pomp van het aquarium uit kan 
-  de airco uit kan 
-  de honden in een andere kamer mogen (hondennagels op een harde vloer van honden die enthousiast rond trippelen is écht qua prikkels uit de categorie afgrijselijk - sorry hondeneigenaren, maar mijn hoofd geeft dit zo aan) 
-  dat je maar 1 uur kunt blijven (of heel misschien 1,5 uur) 
Dat je als een soort hysterische controle freak eerst wil weten hoeveel mensen ergens zullen zijn voor je als nog NEE zegt op een uitnodiging, want meer dan 4 mensen zijn al te veel .... 
-   Enz, enz, enz ...  het vervoer enzo, want als ik zeg "ik moet eigenlijk naar huis" betekent dat "ik moet nu naar bed" en als je dan nog een trein mist, ja, dan is het alweer over 5 grenzen te veel. (geeft me een steengoed idee om aan een concept te gaan werken voor een spel met grenzen voor mezelf, om het leven een beetje leuker te maken) 

Als ik me daar té veel mee bezig houd, word ik verdrietig. Logisch toch? 
Dat is rouw. Rouwen om alles wat je niet meer kunt, en waarvan je niet weet of je het nog ooit zal kunnen. 
Door dit op te schrijven ga ik ook weer door een laag van rouw heen, maar het is zó belangrijk om het wél te doen. Hoe pijnlijk ook. Want als ik niet aangeef dat ik "een gebruiksaanwijzing" heb, en jullie dat niet ruiken, dan blijft het lastig, dan is het verrekte lastig om ruimte te creeëren om begrip te laten groeien. 

NEE ik zie er niet ziek uit  - I know! En natuurlijk kijk ik liever naar de gezonde kant van mezelf. Maar dit is waar ik het mee moet doen, de kleurrijke ongebruikelijke combinatie van een jachtluipaard-hoofd op een slakken-lijf die al jaren op zoek zijn naar een leven in Harmonie en Balans ... Dat is pas een uitdaging! 

Zo ga ik ook nooit de deur uit zonder:
-  koptelefoon of oordopjes en een mp3 speler of (volle) telefoon waar ontspannende deuntjes op staan
-  pijnstillers 
-  fles water 
-  zakdoekjes (want je weet nooit of er een tranen aanval komt, of dat je opeens enorm moet piesen) 
Waar ik eerder schreef over een hysterische controle freak noem ik mezelf liever een Weddingplanner van m'n eigen leven. Als ik het (micro) time management niet uitvoer loopt alles heel snel in de soep wat resulteert tot pijn, verdriet, en terugslag. 

Ik heb nog zitten denken welk liedje uit de 90's hierbij past, maar ik ben er nog ff niet uit. Ik neem het later wel op, zodra helder wordt welke het moet worden, in m'n Nirvana hemdje, om Kurt Cobain te eren, die had ook geen makkelijk hoofd. 

Nou, houdoe hè, tot de volgende! 

:)